Distopyaya dönüşen hayatımın Z raporunu her sene 2019 yılından başlatıyorum. Hani hafızalarımızdan silinen, Avusturalyalı yetkililerin su kıtlığına çözüm olarak 5000 deveyi katletmesiyle başlayan süreç. 4 senedir yaşadığımızı bi biz biliriz sevgili okur. Yangınlar, pandemiler, test aşaması tamamlanmamış aşılar, depremler. Yüksekten atlamışsın da paraşütün açılmamış gibi ilerliyor hayat.
Biz dünya zor durumda duyarı kasarken asıl zor durumda olan bizmişiz onu fark ettik bu yıl. Korku tüneli gibi. Her an bir yerden bir şeyler çıkıp böö diyecekmiş gibi tetikteyiz ama ne çare. Ulan şu halsizliği, öksürüğü bir atlatayım da kendime geleyim diyorsun ama atlamıyor. Mutlu bir şeyler yaşayalım, toplumsal barışımız sağlansın artık diyorsun, o da olmuyor. Millet barut fıçısı. Bir kıvılcıma bakıyor her şey.
Bende de durum hiç iyi değildi. Bir türlü kabuğuma çekilemedim. Okumadıkça stresim arttı. Yazmadıkça rahatlayamadım. Ama takip ettiğim blog yazarı arkadaşlarımın bu yıl 50 - 60 kitap bitirdiğini görünce fena gaza geldim. Bittiniz siz. Artık ben de varım.
Sevgiler...
%20%E2%80%A2%20Instagram%20foto%C4%9Fraflar%C4%B1%20ve%20videolar%C4%B1.png)
İnan artık hiç kimseye üzülemiyorum. Sanki geçen 4 yılda bütün üzülme kapasitemi tükettim.
YanıtlaSilÇıkmadık candan umut kesilmez; çabalamaya devam.
4 yılda nelere şahit olmadık ki. Artık güzel şeylere şahitlik etmek istiyorum. Gayret bizden olsun yeter ki...
YanıtlaSilGerçekten bu 4 yıl boyunca hep çöküşteydik, artık bir gün yüzü görelim...
YanıtlaSil