Geride kalanlarla hasret giderme, tarihe yön veren hayatları görme ya da tarihin seyrini değiştirme şansını yakalama. Sebebi ne olursa olsun insanoğlunun en büyük hayali zaman yolculuğu...
Tiyatro oyunlarıyla bilinen Japon yazar Toshikazu Kawaguchi ilk romanında bu konuyu daha kısıtlı şartlarda irdelemiş. Tokyo'nun ara sokaklarında az bilinen bir kafede ikram edilen kahve soğuyana kadar geçmişe gidebilseydiniz neler yapabilirdiniz sorusuna cevap aramış. Muhtemelen tiyatro oyununa çevrime düşüncesiyle seyahat şartlarını oldukça zorlamış. Geçmişe gittiğinde yapacaklarının geri döndüğünde hiç bir etkisinin olmadığını bilerek, sadece o kafede bulunan bir koltuğa oturma şansı yakaladığında, daha önce o kafede buluştuğun biriyle ve yine o kafenin geçmişine gidebilirsin.
Hikayelerde geçmişe giden kahramanların pişmanlıklarından kurtulma, kendini affettirme, anlam veremediklerini anlama çabasıyla seyahate çıktığını görüyoruz. Yazar daha ilk hikayenin sonunda güzel bir öneride bulunuyor.
Bu güne faydasını olmadığını bilerek büyük mücadeleler sonunda geçmişe gitmektense, hiç zorlanmadan bu güne değer vererek geleceğini güzelleştirmek daha mantıklı değil mi? (Seyirciler hep birlikte ayağa kalkarak alkışlamaya başlar)
